Ο σεβασμός δεν απαιτείται, κερδίζεται από την πορεία μιας ζωής

Στα δύσκολα χρόνια που πέρασαν της αυθαιρεσίας και της γελοιότητας είδαμε κι ακούσαμε κάποιους «δημόσιους» άνδρες του νησιού μας, να απαιτούν λόγω θεσμικής θέσεως, τον σεβασμό από κάποιους αγανακτισμένους συμπολίτες μας ή από κάποιους που για τον άλφα ή βήτα λόγο τολμούσαν να έχουν διαφορετική άποψη και να την διατυπώνουν δημόσια και έντονα!

Ποτέ δεν φανταζόμουν τόσο χαμηλό επίπεδο σκέψης από έναν «θεσμικό» παράγοντα να απαιτεί κάτι, για το οποίο ποτέ δεν κοπίασε να αποκτήσει με το παράδειγμα της ίδιας του της ζωής, όπου θα ‘πρεπε να δίνει αυτός το παράδειγμα και ο σεβασμός να ‘ναι πηγαίος.

Όταν η ζωή σου είναι σκόρπια και διάτρητη, όταν η δική σου ζωή είναι τόσο ευάλωτη και μας θυμίζει επιεικώς “ρεμπέ ασκέρ” όταν αυτός δεν έχεις σεβαστεί φιλίες κι άλλα πολλά χρόνια τώρα, πως τολμά να ζητά τον σεβασμό;

Όταν στην δημόσια θέση που κατέχει κάποιος αποδεικνύεται τόσο λίγος και ελλειμματικός πως τολμά και ζητά τον σεβασμό;

Δεν τον δικαιούται και γι’ αυτό και δεν τον έχει !